Μπαμπάδες: πόσο έχετε αλλάξει!

- Δεν ακούς, ε; Δεν ακούς παλιόπαιδο! Κάτσε να έρθει ο πατέρας σου και θα δεις τι θα πάθεις! Όλα θα του τα πω! Όλα! Δεν σε γλυτώνει τίποτα! 

Οι παλαιότεροι από μας έχουν ζήσει αυτές τις ένδοξες εποχές που ο μπαμπάς ήταν ο μπαμπούλας, ο φόβος και ο τρόμος προσωποποιημένος! Αυτός που έφερνε το ψωμί στο σπίτι, επέβαλε την πειθαρχία και δεν ήθελε ν’ ακούσει κιχ όταν κοιμόταν το μεσημέρι!  

Από τότε έχουν αλλάξει πολλά. Οι σημερινοί μπαμπάδες δείχνουν την ευαίσθητη πλευρά τους και έχουν μία πιο παιχνιδιάρικη σχέση με τα παιδιά. Ναι μεν επιβάλλουν την πειθαρχία αλλά με σεβασμό, επικοινωνία και νοιάξιμο παρά με τιμωρία.

Και ας έρθουμε στο προκείμενο:

Την Κυριακή αυτή είναι η γιορτή του πατέρα. Μία γιορτή όχι τόσο διάσημη όσο αυτή της μητέρας και λίγο παραγκωνισμένη. Όπως παραγκωνισμένοι νιώθουν και κάποιοι μπαμπάδες που τους επισκιάζει η επιρροή της μαμάς. Και όμως οι περισσότεροι είναι πάντα εκεί για τα παιδιά τους νοιάζονται πραγματικά και θέλουν να γίνουν οι καλύτεροι γονείς που μπορούν να γίνουν.

Οπότε, μπαμπάδες μη σας παίρνει από κάτω, ιδού κάποιοι λόγοι για τους οποίους είστε πολύ σημαντικοί:

Εκπαίδευση και σχολείο

Όταν οι μπαμπάδες ασχολούνται με την εκπαίδευση των παιδιών, αυτά έχουν καλύτερα αποτελέσματα, λιγότερα προβλήματα συμπεριφοράς και απολαμβάνουν περισσότερο το σχολείο.

Ψυχική υγεία

Όταν τα παιδιά νιώθουν την προστασία του μπαμπά, έχουν καλύτερη ψυχική υγεία και ζητάνε ευκολότερα βοήθεια για πράγματα που τα απασχολούν. Επίσης είναι λιγότερο πιθανό να μπλέξουν με αλκοολισμό ή ουσίες κατά τη διάρκεια της εφηβείας. 

Σχέσεις με τους άλλους

Ο τρόπος με τον οποίο ο πατέρας  φέρεται στο παιδί επηρεάζει τον τρόπο που αυτό βλέπει τους άλλους ανθρώπους. Διαλέγουμε τους φίλους και τους συντρόφους μας ανάλογα με το πώς αντιλαμβανόμαστε τη σχέση με τον πατέρα μας.

Παιχνίδι

Το παιχνίδι με τον μπαμπά είναι συνήθως πιο άγριο και απαιτεί πολύ ενέργεια και δημιουργικότητα. Έτσι τα παιδιά μαθαίνουν να εκφράζονται, να ακολουθούν οδηγίες, αλλά και να παίρνουν ρίσκα σε ένα ασφαλές γι' αυτά περιβάλλον. Σε αντίθεση με τις μαμάδες που θέλουν να τους περάσουν το μήνυμα ότι είναι ασφαλή και προστατευμένα από τον κόσμο, οι μπαμπάδες μέσα από το παιχνίδι τους λένε να κάνουν ένα βήμα παραπάνω και να εξερευνήσουν τον κόσμο. 

Γι' αυτό λοιπόν μπαμπάδες, μην το βάζετε κάτω, ξέρουμε ότι είστε εξίσου σημαντικοί στο μεγάλωμα των παιδιών και σας αγαπάμε πολύ!

Ετοιμαστείτε να περάσετε μια υπέροχη γιορτή προς τιμή σας αυτή την Κυριακή! 

Φτάνουν πια οι ερωτήσεις!!!

Γιατί αυτή η κυρία είναι τόσο χοντρή;

Μαμά, πόσα λεφτά βγάζεις;

Πώς γίνονται τα μωρά;

Γιατί αυτός ο κύριος κάθεται σε αναπηρική πολυθρόνα;

Όλοι οι γονείς αργά ή γρήγορα βρίσκονται στην άβολη θέση να ψάχνουν απαντήσεις σε αυτές ή παρόμοιες ερωτήσεις των παιδιών τους. Και όταν οι ερωτήσεις γίνονται μπροστά σε κόσμο, αισθάνονται ακόμα πιο άσχημα!

Παράτα μας!!!

Το κάποτε γλυκό μας παιδάκι που μοιραζόταν όλες του τις σκέψεις μαζί μας και μας έλεγε τα πάντα, τώρα μας αγνοεί. Του λέμε να κάνει τα μαθήματά του και απομακρύνεται μουρμουρίζοντας. Πάμε να του μιλήσουμε για τους βαθμούς του ή για εκείνο τον φίλο του που δεν θεωρούμε και τόσο καλή παρέα και κλείνεται στο δωμάτιό του χτυπώντας με δύναμη την πόρτα!

Η μετάλλαξη αυτή, όσο κι αν ανησυχεί και στενοχωρεί τους γονείς, λέγεται εφηβεία και είναι απόλυτα φυσιολογική! Ας πάρουμε λοιπόν μια βαθιά ανάσα κι ας δούμε πώς μπορούμε να χειριστούμε την κατάσταση.

Έλλειψη σεβασμού ή αναζήτηση ανεξαρτησίας;

Ο έφηβος αναπτύσσει την ανάγκη να διαφοροποιηθεί από τους γονείς του, τους ενήλικες δηλαδή που μέχρι εκείνη τη στιγμή επέβλεπαν κάθε πτυχή της ζωής του. Η αναζήτηση της ανεξαρτησίας είναι μια φυσική διαδικασία: μαθαίνει σιγά-σιγά να εκφράζεται και να έχει τις δικές του απόψεις και ιδέες.

Όχι σημαίνει όχι; Κι όμως, δεν είναι τόσο αυτονόητο!

Γυναικοκτονίες, βιασμοί, παιδόφιλοι, επιθέσεις και κακοποιήσεις παντός τύπου. Τι γίνεται βρε παιδιά; Έχουμε επιδημία βίας; Δεν περνάει μια μέρα τώρα τελευταία που να μην βγαίνει κάποια τέτοια είδηση, η μία πιο απίστευτη από την άλλη!

Κι εμείς τι κάνουμε; Πώς προστατεύουμε τα παιδάκια μας από όλα αυτά; Πώς τα βοηθάμε να εξελιχθούν σε ώριμους ενήλικες που σέβονται τα όρια των άλλων αλλά και τα δικά τους; Μπορούμε να προνοήσουμε πριν γίνει το κακό; Πόσο νωρίς ξεκινάμε να τους μιλάμε για την συναίνεση, για την οποία γίνεται πολύς λόγος τώρα τελευταία και τι τους λέμε;  

Αυτό που θέλουμε είναι να ξέρουν ότι αυτά κάνουν κουμάντο στο σώμα τους, ότι έχουν δικαίωμα να πουν όχι αν αισθάνονται άβολα και να σέβονται επίσης το όχι των άλλων. 

Τηλεκπαίδευση: Πώς να μην χάσουμε τα λογικά μας!

Εκπαίδευση εξ αποστάσεως: καλώς ήρθατε!

   Με τα σχολεία κλειστά λόγω της γνωστής και μη εξαιρετέας πανδημίας, οι περισσότεροι ανακαλύπτουμε τις χαρές της υπέροχης τηλεκπαίδευσης! Καλούμαστε να αναλάβουμε υποχρεώσεις και ρόλους που κάθε άλλο παρά παραδοσιακοί είναι.

Οι γονείς τρέχουν ξαφνικά να βρουν  συσκευές για όλα τους τα παιδιά και για τους ίδιους, αν δουλεύουν από το σπίτι. Γίνονται με το ζόρι εξπέρ της τεχνολογίας κι από εκεί που δεν σκάμπαζαν απ' αυτά, τώρα ξέρουν και λύνουν τα προβλήματα που προκύπτουν στο webex, το zoom, στη σύνδεση και οπουδήποτε αλλού!

Διδάσκοντας μασκοφορεμένοι.

 Όπως δείχνουν τα πράγματα, η μόδα Φθινόπωρο/Χειμώνας 2020 στα σχολεία προστάζει μάσκα ως αξεσουάρ! Πέρα όμως από την πλάκα, η φετινή σχολική χρονιά θα είναι σίγουρα πολύ διαφορετική από τις προηγούμενες. 

 Όσοι διδάσκουν αναρωτιούνται πώς θα μπορέσουν να μιλούν για ώρες πίσω από μια μάσκα, προσπαθώντας να προβάλλουν όσο μπορούν τη φωνή τους για να τους ακούν οι μαθητές. Πώς θα μπορέσουν να επικοινωνήσουν μόνο με το βλέμμα με κρυμμένο το χαμόγελο και τα χαρακτηριστικά του προσώπου;

Μασκοφόροι στα σχολεία!

 Όπως φαίνεται η φετινή σχολική χρονιά θα είναι εντελώς διαφορετική από τις προηγούμενες. Παιδιά, γονείς, δάσκαλοι και όλοι όσοι έχουν κάποια σχέση με την εκπαίδευση είναι μέσα στην αβεβαιότητα: κοινωνική απόσταση, διαφορετικά διαλείμματα, εξ αποστάσεως διδασκαλία και... οι φοβερές και τρομερές ΜΑΣΚΕΣ!!! 

Θετική σκέψη!!!

Είσαι γονιός, δάσκαλος ή με κάποιον τρόπο ασχολείσαι με παιδιά που δεν ταιριάζουν στα συνηθισμένα καλούπια, που δεν είναι όπως τα άλλα, που είναι κάπως διαφορετικά.

Αυτόματα μπαίνεις στη διαδικασία να τα αλλάξεις, να τα επιδιορθώσεις, λες και είναι χαλασμένα. Σε θυμώνουν, σε κουράζουν, αναρωτιέσαι γιατί δεν είναι όπως τα άλλα, τα κανονικά, τα "φυσιολογικά".  

Και είναι και ο περίγυρος, οι άλλοι, που κρίνουν, κατακρίνουν, κοιτάνε περίεργα, έχουν γνώμη για όλα: τους φέρεσαι πολύ αυστηρά, τα αφήνεις πολύ λάσκα, είναι κακομαθημένα, δεν ασχολείσαι μαζί τους, ασχολείσαι πολύ μαζί τους και πάει λέγοντας...

Το δώρο που λατρεύουν όλες οι μαμάδες!!!

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή η ίδια σπαζοκεφαλιά: τι να πάρουμε στη μαμά που γιορτάζει; Λουλούδια; Κάποιο κόσμημα ίσως; Γλυκά;
Μήπως φέτος να δωρίσουμε στη μαμά κάτι που πραγματικά θα ήθελε και έχει ανάγκη; 

Covid-19: Ο ιός που σκότωσε το Πάσχα;;;

Αυτός ο καινούργιος ιός μας έχει κάνει να χάσουμε τ'αυγά και τα πασχάλια και κρατάει όμηρο τη ζωή μας! Είναι απίστευτο το πόσο άλλαξε ο κόσμος μας από την αρχή του Μάρτη: Εγκλεισμός, καραντίνα, μένουμε σπίτι, σχολεία-μαγαζιά κλειστά, κορονοϊός παντού!!! Διάφορες σκέψεις περνούν από το μυαλό του καθενός από μας: Από το τι θα γίνει με τη δουλειά, με τα χρήματα που τελειώνουν, με τα σχολεία που δεν ανοίγουν και τις εξετάσεις των παιδιών, μέχρι το πότε θ'ανοίξουν τα κομμωτήρια να βάψουμε επιτέλους τις άσπρες ρίζες και τα γυμναστήρια γιατί όσο και να το κάνουμε, Απρίλης έφτασε και το καλοκαίρι που θα βγούμε στις παραλίες κοντοζυγώνει. 

Όσοι ασχολούμαστε με παιδιά, έχουμε γίνει ειδικοί στη διαδικτυακή διδασκαλία και έχουμε πλέον γνώμη για τα υπέρ και τα κατά της κάθε πλατφόρμας και εφαρμογής, από εκεί που πριν ένα μήνα δεν είχαμε καν ιδέα ότι υπήρχαν όλα αυτά! 

Μαμά, θα πεθάνουμε από κορονοϊό ή θα μας σκοτώσουν οι λαθρομετανάστες;

Και τώρα; Τι απαντάμε;;;

Μεσημεράκι Σαββάτου. Έχεις ξαπλώσει στον καναπέ και λαγοκοιμάσαι χαζοβλέποντας τηλεόραση. Το παιδί δίπλα σου παίζει με τον σκύλο. Και ξαφνικά ειδήσεις: νέα επιβεβαιωμένα κρούσματα κορονοϊού, έκτακτα μέτρα παίρνει η κυβέρνηση, αδειάζουν τα σουπερμάρκετ, κλείνουν τα σχολεία... Και περνάμε σε άλλες ειδήσεις: νέα ένταση και δακρυγόνα στον Έβρο, λαθρομετανάστες προσπαθούν να διασχίσουν το Αιγαίο, άνθρωποι χτυπούν ο ένας τον άλλον, παιδάκια κλαίνε...

Εντάξει, τα κατάφεραν! Έχασες τον ύπνο και την ηρεμία σου! Γυρνάς και βλέπεις το παιδί να έχει αφήσει τον σκύλο και να κοιτάζει τρομοκρατημένο την οθόνη. Ωραιότατα!!!

Κλείνεις λοιπόν πανικόβλητη την τηλεόραση και προσπαθείς να το ηρεμήσεις λέγοντας τι;;; Εδώ σε θέλω!!!

Ο μπούλης, το bullying και άλλα χαριτωμένα!!!

- Βρε καλώς τη χοντρούλα!
- Πώς είσαι έτσι βρε γυαλάκια!
- Κοίτα τον πώς τρέχει! Σιγά καλέ, θα πέσεις!
- Πιο αργά δεν μπορείς να διαβάσεις; Μέχρι να τελειώσεις την παράγραφο θα φτάσει απόγευμα!

Όλοι μας έχουμε ακούσει τέτοιες φράσεις ως παιδιά, ή και τις έχουμε πει! Στο σχολείο υπήρχαν πάντα αυτοί που ξεχώριζαν, οι δημοφιλείς, αυτοί που θεωρούσαν τον εαυτό τους καλύτερο με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Αυτοί που δημιουργούσαν κλίκες γύρω τους και ενοχλούσαν ή πείραζαν τους διαφορετικούς. Τη χοντρούλα, τον γυαλάκια, την ατσούμπαλη, τον χαζούλη και πάει λέγοντας... 

Όμως τις λέξεις bullying ως πράξη και bully ως τον δράστη της, τουλάχιστον εγώ τις πρωτοάκουσα σχετικά πρόσφατα, και μάλιστα νόμισα ότι έχουν κάποια σχέση με τον μπούλη (τον μπεμπούλη, χοντρούλη, μαμάκια, το κακομαθημένο βουτυρόπαιδο)!!!

Αν ξανακούσω να λες "βαριέμαι" καλοκαιριάτικα...

Το καλοκαιράκι είναι εδώ για τα καλά και κάθε γονιός που σέβεται τον εαυτό του, τρέμει μήπως ακούσει την τρομερή αυτή λέξη να βγαίνει από το στόμα του παιδιού του: "Βαριέμαι"!!!
Πανικός!!! Βαριέται!!! Και τώρα;;; Τι κάνουμε;;;

Αρχίζουμε να προτείνουμε έτοιμες λύσεις γιατί νοιώθουμε ότι το παιδί δυσανασχετεί και η κατάσταση του είναι δυσάρεστη. Έτσι έχουμε τον παρακάτω εποικοδομητικό διάλογο: 
-Βγες έξω να παίξεις.
-Βαριέμαι.
-Παίξε με τα παιχνίδια σου.
-Βαριέμαι.
-Διάβασε ένα βιβλίο.
-Βαριέμαι.
-Ζωγράφισε κάτι.
-Βαριέμαι.
-Ε, δες τηλεόραση.
-Βαριέμαι.
Και πάει λέγοντας...

Ευχαριστώ!

Τώρα που η σχολική χρονιά οδεύει προς το τέλος της, πριν μπούμε σε ρυθμούς χαλάρωσης και διακοπών και ξεχυθούμε όλοι στις παραλίες, νοιώθω την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον εκπαιδευτικό που:

• Ήταν σαν δεύτερος γονέας για το παιδί μου, σε έναν χώρο όπου περνούσε παραπάνω από τη μισή του μέρα. Το άκουγε και το καταλάβαινε, το καθησύχαζε και το παρηγορούσε, το ενθάρρυνε να ξεδιπλώνει τα ταλέντα και τις ικανότητές του. 

Τα νεύρα μου!!!

Παρακολούθησα πρόσφατα μια ομιλία από τη ψυχολόγο του σχολείου για τα όρια στα παιδιά. Ανάμεσα στα πολλά και ενδιαφέροντα που είπε, κάτι μου τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή. Κάτι που ενώ το ξέρω, δεν του δίνω και πολλή σημασία μάλλον επειδή φοβάμαι τι θα ανακαλύψω. 
Είπε λοιπόν ότι καλό είναι να κοιτάξουμε λίγο τους εαυτούς μας πρώτα και να δούμε τι μας ενοχλεί πραγματικά στη συμπεριφορά των παιδιών μας και γιατί, τι μας κάνει να δυσανασχετούμε και να θυμώνουμε, τι πυροδοτεί δηλαδή τις αντιδράσεις μας.
'Ετσι άρχισα να παρατηρώ κάπως καλύτερα τα αρνητικά συναισθήματα που ένιωθα για το παιδί, πότε συνέβαινε αυτό και τι το προκαλούσε.
Πάμε λοιπόν!

Περίπτωση Α

Το μεσημέρι, την ώρα που ετοιμάζω το φαγητό, έχοντας περάσει ένα πολύ κουραστικό πρωινό τρέχοντας στην πόλη για δουλειές:
- Μαμά, πεινάω! Πότε θα φάμε;
- Σε λίγο, μόλις ετοιμαστεί το φαγητό.
- Μα πεινάω τώώώώώρρααα!!!!
- Κάνε λίγη υπομονή, θα φάμε σε λίγο.
- Δεν μπορώώώώ!!!! Σου λέω πεινάάάάωωωωω!!!!
Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει δυνατά, το αίμα ν' ανεβαίνει στο κεφάλι και τα νεύρα να γίνονται τσατάλια!