Παράτα μας!!!

Το κάποτε γλυκό μας παιδάκι που μοιραζόταν όλες του τις σκέψεις μαζί μας και μας έλεγε τα πάντα, τώρα μας αγνοεί. Του λέμε να κάνει τα μαθήματά του και απομακρύνεται μουρμουρίζοντας. Πάμε να του μιλήσουμε για τους βαθμούς του ή για εκείνο τον φίλο του που δεν θεωρούμε και τόσο καλή παρέα και κλείνεται στο δωμάτιό του χτυπώντας με δύναμη την πόρτα!

Η μετάλλαξη αυτή, όσο κι αν ανησυχεί και στενοχωρεί τους γονείς, λέγεται εφηβεία και είναι απόλυτα φυσιολογική! Ας πάρουμε λοιπόν μια βαθιά ανάσα κι ας δούμε πώς μπορούμε να χειριστούμε την κατάσταση.

Έλλειψη σεβασμού ή αναζήτηση ανεξαρτησίας;

Ο έφηβος αναπτύσσει την ανάγκη να διαφοροποιηθεί από τους γονείς του, τους ενήλικες δηλαδή που μέχρι εκείνη τη στιγμή επέβλεπαν κάθε πτυχή της ζωής του. Η αναζήτηση της ανεξαρτησίας είναι μια φυσική διαδικασία: μαθαίνει σιγά-σιγά να εκφράζεται και να έχει τις δικές του απόψεις και ιδέες.

Συμπεριφορές όπως οι παραπάνω, όσο κι αν μας δυσαρεστούν, είναι αναμενόμενες και μέρος της διαδικασίας της ανάπτυξης.

Ο εγκέφαλος

Οι συνάψεις στο τμήμα του εγκεφάλου που ελέγχει το συναίσθημα, τον παρορμητισμό και την κρίση, ακόμα δημιουργούνται. Αυτό σημαίνει ότι ο έφηβος θα απογοητευθεί εύκολα από τον εαυτό του και από τους γύρω του, θα είναι αυθόρμητος και θα αλλάξει διάθεση από τη μια στιγμή στην άλλη!

Η δύσκολη συμπεριφορά λοιπόν έχει «βιολογική» βάση! Αν το γνωρίζουμε, ίσως μπορούμε πιο εύκολα να επικεντρωθούμε σ ‘αυτήν και όχι στο άτομο. Όταν δηλαδή συζητάμε μαζί του για κάτι που κάνει και μας πειράζει, να μιλάμε κάπως έτσι: «Όταν με αγνοείς, αισθάνομαι…» και όχι: «Είσαι αγενής/τεμπέλης/εγωιστής κλπ. κλπ.». Αυτό που θέλουμε είναι να εστιάσουμε στη συμπεριφορά και όχι να τον επικρίνουμε κάνοντάς τον να αισθάνεται άσχημα.

Τα όρια και πώς να τα εφαρμόσουμε

Είναι πολύ σημαντικό να έχουμε ξεκάθαρα όρια και κανόνες που να γνωρίζουν, να δέχονται και να εφαρμόζουν συστηματικά όλα τα μέλη της οικογένειας. Θα πρέπει επίσης να γνωρίζουν τις συνέπειες που θα υπάρξουν αν τα παραβούν.  

Ένα κοινό λάθος που κάνουν οι γονείς είναι πάνω στα νεύρα τους να απειλούν με συνέπειες που όμως αργότερα δεν επιβάλλουν. Ο έφηβος όμως αισθάνεται ασφαλής όταν ξέρει πού είναι τα όρια και εμπιστεύεται περισσότερο τους γονείς του όταν βλέπει ότι τηρούν αυτά που λένε και δεν δέχονται την άσχημη συμπεριφορά του.

Οι συνέπειες καλό είναι να ακολουθούν όσο πιο άμεσα γίνεται, να μην είναι υπερβολικά σκληρές και να μην συνοδεύονται από εκφράσεις του στυλ: «εγώ σου τα είχα πει, εσύ δεν άκουγες!»

Υπομονή, ψυχραιμία, αγάπη και σεβασμός λοιπόν κι όλα θα πάνε καλά! Είναι κι αυτό μια φάση στην ανάπτυξη του παιδιού μας που θα περάσει!