Τα νεύρα μου!!!

Παρακολούθησα πρόσφατα μια ομιλία από τη ψυχολόγο του σχολείου για τα όρια στα παιδιά. Ανάμεσα στα πολλά και ενδιαφέροντα που είπε, κάτι μου τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή. Κάτι που ενώ το ξέρω, δεν του δίνω και πολλή σημασία μάλλον επειδή φοβάμαι τι θα ανακαλύψω. 
Είπε λοιπόν ότι καλό είναι να κοιτάξουμε λίγο τους εαυτούς μας πρώτα και να δούμε τι μας ενοχλεί πραγματικά στη συμπεριφορά των παιδιών μας και γιατί, τι μας κάνει να δυσανασχετούμε και να θυμώνουμε, τι πυροδοτεί δηλαδή τις αντιδράσεις μας.
'Ετσι άρχισα να παρατηρώ κάπως καλύτερα τα αρνητικά συναισθήματα που ένιωθα για το παιδί, πότε συνέβαινε αυτό και τι το προκαλούσε.
Πάμε λοιπόν!

Περίπτωση Α

Το μεσημέρι, την ώρα που ετοιμάζω το φαγητό, έχοντας περάσει ένα πολύ κουραστικό πρωινό τρέχοντας στην πόλη για δουλειές:
- Μαμά, πεινάω! Πότε θα φάμε;
- Σε λίγο, μόλις ετοιμαστεί το φαγητό.
- Μα πεινάω τώώώώώρρααα!!!!
- Κάνε λίγη υπομονή, θα φάμε σε λίγο.
- Δεν μπορώώώώ!!!! Σου λέω πεινάάάάωωωωω!!!!
Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει δυνατά, το αίμα ν' ανεβαίνει στο κεφάλι και τα νεύρα να γίνονται τσατάλια! 

Περίπτωση Β

Είμαστε έξω με μια φίλη και τα παιδιά μας. Τα μικρά παίζουν όμορφα, εμείς απολαμβάνουμε τον καφέ μας και τη λιακάδα. Μέχρι που φτάνει η ώρα να φύγουμε. Τον φωνάζω, με κοιτάζει. "Φεύγουμε", του λέω. Γυρίζει επιδεικτικά από την άλλη και τρέχει μακριά αγνοώντας με. Και το κερασάκι στην τούρτα: η διαπίστωση της φίλης: "Ααα! Ούτε κι εσένα σ' ακούει!"

Οπότε κι εγώ, χάνοντας την ψυχραιμία μου, αρχίζω να ουρλιάζω: "Έλα εδώ τώώώώώρααααααα!!!"

Πάει η ηρεμία, πάει η όμορφη μέρα στη λιακάδα!

Τι συνέβη λοιπόν;

Στην πρώτη περίπτωση ήταν:

• η κούρασή μου. Έτρεχα όλο το πρωί να προλάβω να τα κάνω όλα και όταν γύρισα κατάκοπη, το μόνο που δεν ήθελα ήταν ν΄αρχίσω το μαγείρεμα.  
• η συνεχής γκρίνια του μικρού, σ' αυτόν τον μοναδικό τόνο που τρυπάει τα τύμπανα. 
• το ότι έπρεπε να κάνω πολλά πράγματα την ίδια στιγμή.

Στη δεύτερη περίπτωση ήταν:

• η αίσθηση ότι το παιδί με αγνοεί και δεν με σέβεται.
• η σκέψη ότι δεν είμαι καλή μαμά, αφού δεν μπορώ να επιβληθώ στο παιδί μου, που ενισχύθηκε από το σχόλιο της φίλης.

Ας το πάρουμε αλλιώς: τι θα μπορούσε να είχε συμβεί.

Και στις δυο περιπτώσεις, το παιδί δεν είχε την πρόθεση να με στενοχωρήσει και να με πληγώσει.

Στην πρώτη, ήταν κι αυτό κουρασμένο από μια δύσκολη μέρα στο σχολείο και ήθελε να φάει και να ξεκουραστεί. Θα μπορούσα λοιπόν να κάνω απλά ένα διάλειμμα, να το πάρω για λίγο αγκαλιά για να φύγει η ένταση και να ηρεμήσουμε και οι δυο και μετά να του ζητήσω να με βοηθήσει με το μαγείρεμα. 

Στη δεύτερη, η αίσθηση ανικανότητας και η σκέψη ότι έπεσα στα μάτια της φίλης, με έκαναν να φερθώ απότομα. Θα μπορούσα, αν είχα πιο καθαρό μυαλό, να σκεφτώ ότι, αφού περνάει κι αυτό καλά, σίγουρα δεν θέλει να φύγει. Να του δώσω πέντε, ας πούμε, λεπτά να αποχαιρετίσει τους φίλους του και το πάρκο. Έτσι θα ήταν προετοιμασμένο και θα δεχόταν πιο εύκολα να έρθει. Κι εγώ θα κράταγα την όμορφη ανάμνηση ενός όμορφου απογεύματος. Κι αν άφηνα και τη φίλη να συνεχίσει, ίσως να καταλάβαινα ότι δεν με έκρινε, αλλά μιλούσε περισσότερα για τον εαυτό της και τα δικά της παιδιά.

Τι πυροδοτεί τις αντιδράσεις μας;

Πολλές αντιδράσεις πηγάζουν από τον τρόπο που έχουμε μεγαλώσει, από κάποιο γεγονός στο παρελθόν μας ή από μια λανθασμένη αντίληψη που έχουμε για τον εαυτό μας.  Και όλο αυτό συμβαίνει υποσυνείδητα και σχεδόν στιγμιαία, όταν κάποιος πει ή κάνει κάτι που τις πυροδοτεί στο μυαλό μας. 

Γι΄αυτό κάποιες φορές, η ίδια συμπεριφορά του ίδιου παιδιού δεν προκαλεί την ίδια αντίδραση και στους δυο γονείς. Ο ένας θέλει να ουρλιάξει γιατί κάτι τον προκάλεσε, ενώ ο άλλος παραμένει ήρεμος. 

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να αναλύσουμε λίγο την κατάσταση:

• Τι έγινε;
• Τι σκέφτηκα; Πώς αισθάνθηκα; Από πού προήλθε αυτό;
• Τι θα μπορούσα να είχα σκεφτεί; Πώς να είχα αντιδράσει διαφορετικά; Πώς θα είχα αισθανθεί τότε;

Δεν λέω ότι κάνοντας αυτό, η κατάσταση θα αλλάξει ως δια μαγείας. Όμως σιγά-σιγά θα μπορούμε να αναγνωρίζουμε από πού πηγάζει ο θυμός μας και να βρούμε τρόπους ελέγχου των αντιδράσεών μας έτσι ώστε να μην ξεσπάμε στα τυφλά. Καλό είναι λοιπόν να το έχουμε κι αυτό υπόψη μας. Όχι ότι τα καμάρια μας δεν κάνουν ποτέ τίποτα που θα προκαλούσε το θυμό και αυτού του ίδιου του Βούδα...