Ο μύθος του δύσκολου παιδιού (Μέρος Γ' και τελευταίο: Στο σπίτι)

Το να είσαι γονιός ενός δύσκολου παιδιού είναι δύσκολο!

Δεν είναι καθόλου απλό. Το παιδί βάζει τους δικούς του όρους στο παιχνίδι, πάει από το ένα άκρο στο άλλο σε κλάσματα δευτερολέπτου, δεν πειθαρχεί. Αναγκάζεσαι να γίνεις εσύ κακός αλλά κι αυτό δεν είναι λύση. Τι θα γίνει λοιπόν;

Θα το συζητήσετε (πολύ όμως!)

- Μα θέλω σκυλάκι! 

- Δε μπορούμε τώρα βρε καλό μου. 

- Μα θέλω. Εγώ θα το φροντίζω, θα το ταΐζω, θα το βγάζω βόλτα...

- Δε γίνεται.

Θα σε ρωτήσει γιατί, θα θέλει να το συζητήσετε και να το αναλύσετε. Για ώρες! Εδώ εσύ πρέπει να δώσεις μια ξεκάθαρη, κατανοητή και λογική εξήγηση και να προχωρήσεις παρακάτω. Γιατί αν δεν το κάνεις, θα προσπαθήσει να σε ρίξει με χειρισμούς του στυλ: "μα έχουν όλοι οι συμμαθητές μου, ο μόνος που δεν έχει είμαι εγώ, σε παρακαλώώώώώώ!!!!!"

Θα θυμώσει (επίσης πολύ όμως!)

- Θέλω να βγω έξω.

- Δε γίνεται τώρα, βρέχει.

- Δεν πειράζει, θα πάρω ομπρέλα. Θέλω να βγω!

Θα χτυπήσει τα πόδια του στο πάτωμα, θα πέσει κάτω, θα ουρλιάξει... 

Του είναι δύσκολο να δεχτεί την απογοήτευση και καμιά φορά αντιδρά με τρόπους που δεν είναι και πολύ κοινωνικά αποδεκτοί και θέλει να σου αποδείξει ότι ναι, όντως υποφέρει! Εδώ εσύ δεν πρέπει να υποτιμήσεις τα συναισθήματά του λέγοντας για παράδειγμα "ε, καλά, πώς κάνεις έτσι;", ούτε να σε πιάσουν τα νεύρα και ν' αρχίσεις κι εσύ να ουρλιάζεις. 

Οπλίζεσαι με υπομονή και λες κάτι τέτοιο: "Καταλαβαίνω πόσο πολύ στεναχωρήθηκες που δε μπορείς να βγεις τώρα." Του δείχνεις δηλαδή ότι ναι, το άκουσες και καταλαβαίνεις πώς αισθάνεται κι έτσι δε χρειάζεται να χτυπιέται.

Θα έχει επιλεκτική ακοή

Είναι αποφασισμένο ν' ανέβει στο δέντρο. Όσο και να λες εσύ πρόσεχε και μη, αν δεν το ενδιαφέρει και δεν το βολεύει εκείνη την ώρα, ας λες εσύ, αυτό θα κάνει ό,τι έχει στο μυαλό του. 

Εδώ, όταν λες κάτι και σε αγνοεί, πρέπει να του δείξεις ότι εννοείς αυτό που λες. Δηλαδή, αν του πεις : "Αν ανέβεις στο δέντρο, φεύγουμε από το πάρκο" και ανέβει στο δέντρο, πρέπει να το πάρεις και να φύγετε από το πάρκο. Έτσι θα μάθει ότι δε ξοδεύεις τα λόγια σου σε κούφιες απειλές.

Θα επιμείνει

- Πάρε ζακέτα, κάνει κρύο. 

- Δεν κρυώνω. 

- Θα κρυώσεις αργότερα. Πάρε τη ζακέτα σου.

- ΔΕ ΘΕΕΕΕΛΛΛΛΩΩΩΩΩΩ!!!!!!!

Τι κάνεις; Κάτι που σίγουρα ως Ελληνίδα μάνα σε βρίσκει κάθετα αντίθετη! Το αφήνεις να φύγει χωρίς ζακέτα αποφεύγοντας έτσι τον καυγά. Αν κρυώσει, σίγουρα την επόμενη φορά θα θυμηθεί να πάρει ζακέτα. 

Καλό είναι να αποφεύγουμε τις αντιπαραθέσεις για ζητήματα δευτερεύουσας σημασίας και να αφήνουμε το παιδί να έρχεται αντιμέτωπο με τις φυσικές συνέπειες των επιλογών του.

Ό,τι κι αν κάνεις όμως...

Μην το μειώσεις

"Μα καλά πώς σου ήρθε και το έκανες αυτό;"

"Τι σκεφτόσουν; Γιατί το έκανες πάλι;" 

Πολλές φορές μας έρχεται να πούμε κάτι τέτοιο, όμως το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι να το κάνουμε να αισθάνεται άχρηστο και ανίκανο. Κανείς δε θέλει να ακούσει τέτοια λόγια αν το κάνεις επανειλημμένα, σίγουρα θα τραυματίσεις τη σχέση σας. 

Μην του κόψεις τη φόρα

Προσπάθησε να δεις την πρόκληση της ανατροφής του δύσκολου παιδιού σαν μια συναρπαστική περιπέτεια και βοήθησε το να βρει τρόπους να διοχετεύσει την ενέργειά του σε κάτι θετικό  και δημιουργικό, χωρίς να του κόψεις τα φτερά.