Μας κοιτάνε όλοι. Και τώρα;

Συμβαίνει πάντα όταν το μόνο που θες είναι να μη συμβεί. Σε οικογενειακές συγκεντρώσεις, σε παιδικά πάρτι, στο πάρκο, σε εστιατόρια, στις κούνιες, σε μαγαζιά. Όταν είσαι εκτός σπιτιού και υπάρχει κόσμος που βλέπει, παρακολουθεί και περιμένει να σχολιάσει την αντίδρασή σου.

Το παιδί αρχίζει να γκρινιάζει, να φωνάζει, να τρέχει, να φέρεται δηλαδή με τρόπο που ο μέσος άνθρωπος θεωρεί άσχημο και μη αποδεκτό. Κι εσύ νιώθεις λες και είστε πάνω στη σκηνή του θεάτρου, με όλους τους προβολείς στραμμένους πάνω σας! Νιώθεις τα μάτια που σε κοιτούν και περιμένουν τι θα κάνεις για να σε κρίνουν. Πώς να αντιδράσεις για να μην θεωρηθείς πολύ επιεικής ή υπερβολικά αυστηρός, για να μην σε θεωρήσουν κακό γονιό; 

Ζούμε σ΄έναν κόσμο όπου τα παιδιά πρέπει να κάθονται ήσυχα και να μην ακούγονται, όπου ο γονέας πρέπει να ελέγχει τη συμπεριφορά τους και όπου όταν φέρονται σύμφωνα με την ηλικία τους, αποτελούν ενόχληση. Η περιέργειά τους, η φρεσκάδα τους και η ειλικρινής έκφραση των συναισθημάτων τους δεν εκτιμάται ιδιαίτερα. Οπότε, το αναμενόμενο είναι να τιμωρήσεις, να ντροπιάσεις, να απειλήσεις, να απομονώσεις το ''κακό'' παιδί, να του μιλήσεις σκληρά ή ακόμα και να το τραβολογήσεις και να το χτυπήσεις για να του βάλεις μυαλό!

Και ίσως αναγκάζεσαι στο τέλος να φερθείς έτσι γιατί δεν μπορείς να σκεφτείς κάτι άλλο, γιατί σε έχει φέρει στα όριά σου και γιατί φοβάσαι την αποδοκιμασία όσων σε κοιτάζουν. Γίνεσαι δηλαδή ο αντίπαλος του παιδιού σου που αγαπάς, για χάρη των άλλων.
Και όμως, έχεις υποχρέωση απέναντι στο παιδί σου -και όχι στους περαστικούς- να το επαναφέρεις στην τάξη αποτελεσματικά μεν, με αγάπη και ψυχραιμία δε. 
Οπότε...

• Ξεχνάς τους άλλους και συγκεντρώνεσαι στο παιδί σου. Σίγουρα αυτοί που έχουν άλλη άποψη για το πώς μεγαλώνουμε παιδιά θα σε κρίνουν αρνητικά. Διαλέγεις όμως συνειδητά το παιδί σου και όχι αυτούς.

• Όσο κι αν σου φαίνεται παράλογο ή δεν έχεις καθόλου διάθεση να το κάνεις, το αγκαλιάζεις.  Του μιλάς ήρεμα: "Βλέπω ότι αισθάνεσαι λυπημένος/κουρασμένος/απογοητευμένος κλπ." Πολλές φορές, αυτό είναι αρκετό για να φύγει η ένταση και να νοιώσει ότι το καταλαβαίνεις.

• Του θυμίζεις αυτό που πρέπει να γίνει. Το βοηθάς να το κάνει: "Πρέπει να σηκωθείς από το πάτωμα για να συνεχίσουμε τα ψώνια μας"
• Προσπαθείς όσο μπορείς να κρατήσεις την ψυχραιμία σου και να μη τιμωρήσεις το παιδί για χάρη των θεατών. Το μόνο που μπορείς να ελέγξεις είναι η δική σου αντίδραση. Δεν μπορείς να ελέγξεις ούτε το παιδί που ουρλιάζει ούτε το τι σκέφτονται οι άλλοι. 
• Το χιούμορ πολλές φορές σώζει. Για παράδειγμα λέμε στο παιδί : "Αν μείνεις ξαπλωμένος στο πάτωμα θα σε περάσουν για χαλάκι και θα σκουπίζουν τα πόδια τους!!!" Ή στους μεγάλους: "Είμαστε καλά, παρουσιάστηκαν τεχνικές δυσκολίες, αλλά θα επανέλθουμε μετά το σύντομο διάλειμμα!!!" Ένα αστείο πάντα κάνει πιό ανάλαφρη την κατάσταση.

Θα μου πεις, ωραία μας τα λες στη θεωρία, αλλά για κάνε το πράξη! Δεν λέω ότι είναι απλό και εύκολο, χρειάζεται να έχεις αυτοέλεγχο. Έχω βρεθεί αρκετές φορές σε τέτοιες καταστάσεις, έχω κάνει λάθη, έχω χάσει τη ψυχραιμία μου... Όμως, έχω δεί ότι όταν καταφέρνω να ακολουθήσω τα παραπάνω -έστω κι αν αισθάνομαι άβολα ή έρχομαι σε δύσκολη θέση- δένομαι περισσότερο με το παιδί μου και του επιτρέπω να κάνει τις δικές του επιλογές.