Είναι τα διαφορετικά παιδιά. Τα παρεξηγημένα. Αυτά με τον διαφορετικό τρόπο σκέψης, αυτά που δεν μπαίνουν σε καλούπια. Αυτά που με την πρώτη ματιά φαίνονται κακομαθημένα, αγενή, παράξενα, άτακτα, υπερκινητικά, ενοχλητικά, αφηρημένα, κλπ, κλπ! Που δημιουργούν θέματα στην τάξη, με τους συμμαθητές, με τους δασκάλους.
Που οι παλιές, καλές και δοκιμασμένες μέθοδοι διαπαιδαγώγησης και πειθαρχίας δεν τα αγγίζουν. Τα παιδιά που παραπέμπονται σε ειδικούς για αξιολόγηση, οι οποίοι, αφού τα εξετάζουν, τους κολλάνε μια ταμπέλα με το όνομα της δυσλειτουργίας που θεωρούν ότι έχουν, και τα παραπέμπουν σε άλλους ειδικούς για θεραπεία. Οι οποίοι προσπαθούν να τα "επιδιορθώσουν", λες και είναι χαλασμένα.
Τα παιδιά που μεγαλώνουν σ' έναν κόσμο που δεν τα σέβεται, δεν τα υποστηρίζει και δεν τα δέχεται. Που τα θεωρεί προβληματικά. Και που θεωρεί ότι για την συμπεριφορά τους φταίνε οι γονείς τους που δεν μπορούν να τα ελέγξουν και δεν τους βάζουν όρια.
Που οι παλιές, καλές και δοκιμασμένες μέθοδοι διαπαιδαγώγησης και πειθαρχίας δεν τα αγγίζουν. Τα παιδιά που παραπέμπονται σε ειδικούς για αξιολόγηση, οι οποίοι, αφού τα εξετάζουν, τους κολλάνε μια ταμπέλα με το όνομα της δυσλειτουργίας που θεωρούν ότι έχουν, και τα παραπέμπουν σε άλλους ειδικούς για θεραπεία. Οι οποίοι προσπαθούν να τα "επιδιορθώσουν", λες και είναι χαλασμένα.
Τα παιδιά που μεγαλώνουν σ' έναν κόσμο που δεν τα σέβεται, δεν τα υποστηρίζει και δεν τα δέχεται. Που τα θεωρεί προβληματικά. Και που θεωρεί ότι για την συμπεριφορά τους φταίνε οι γονείς τους που δεν μπορούν να τα ελέγξουν και δεν τους βάζουν όρια.
Και όμως... οι γονείς αυτοί πραγματικά προσπαθούν για το καλύτερο. Και περνάνε δύσκολα και απογοητεύονται και ντρέπονται με κάθε τηλεφώνημα από το σχολείο, κάθε επικριτικό βλέμμα άλλων γονιών, κάθε έκρηξη θυμού του παιδιού τους.
Και προσποιούνται ότι δεν συμβαίνει τίποτα, όταν προσπαθούν να καλέσουν άλλα παιδιά στο σπίτι και οι γονείς τους βρίσκουν ένα σωρό δικαιολογίες για να το αποφύγουν.
Οι γονείς αυτοί αφήνουν τις δουλειές τους για να πάνε το "προβληματικό" παιδί τους στα ραντεβού για λογοθεραπεία, εργοθεραπεία και κάθε άλλη θεραπεία, για να συναντηθούν με τους δασκάλους όταν προκύψει θέμα στο σχολείο, για να εξηγήσουν τη συμπεριφορά του στους άλλους. Και χωρίς να έχουν κάποια εξειδίκευση ή προηγούμενη γνώση, γίνονται ειδικοί στο τι δουλεύει και τι όχι για το παιδί τους.
Και κάθε φορά που το αφήνουν μόνο του σε δραστηριότητες, παιδικά πάρτι, φιλικά σπίτια, είναι συνεχώς πάνω από το τηλέφωνο και περιμένουν να χτυπήσει και να τους ζητηθεί να πάνε να το πάρουν πιο νωρίς, γιατί κάτι συνέβη.
Και παρόλο που κάνουν τόσα πολλά, απογοητεύονται με κάθε ξέσπασμα του παιδιού. Και το συγκρίνουν με τα άλλα, και αναρωτιούνται τι δεν κάνουν καλά, τι κάνουν οι άλλοι γονείς που δεν κάνουν αυτοί.
Γιατί τα παιδιά με την ταμπέλα δεν διαφέρουν εξωτερικά από τα άλλα, τα "φυσιολογικά" και δεν είναι πάντα εύκολο για τους δασκάλους, τους άλλους γονείς, ακόμα και για την ίδια τους την οικογένεια, να αναγνωρίσουν, να δεχτούν και να σεβαστούν τις δυσκολίες τους.
Από την άλλη όμως, ποιος είναι ο ορισμός του "φυσιολογικού"; Μήπως το να είναι κανείς σαν όλους τους άλλους; Και υπάρχει μόνο ένας τρόπος να είναι κανείς "φυσιολογικός"; Αν σκεφτούμε ότι τα παιδιά με την ταμπέλα αποτελούν το 15-20% του μαθητικού πληθυσμού, οι αριστερόχειρες το 7-10% του γενικού πληθυσμού, οι γαλανομάτες το 17% και οι ξανθοί μόλις το 1,8%, μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε το τι θεωρούμε "φυσιολογικό";
Τα παιδιά με την ταμπέλα δεν είναι ούτε ελαττωματικά, ούτε άρρωστα. Είναι απλά διαφορετικά. Έχουν έναν διαφορετικό τρόπο να αντιλαμβάνονται τις πληροφορίες, να σκέφτονται και να αντιδρούν. Κάποιοι επιστήμονες μάλιστα λένε, ότι είναι πιο εξελιγμένα σε πολλούς τομείς της ζωής και της ύπαρξης.
Σίγουρα πάντως όταν νοιώθουν αποδεκτά γι' αυτό που είναι, όταν οι υπόλοιποι δεν τα κρίνουν και δεν προσπαθούν να τα αλλάξουν για να τα προσαρμόσουν στον "φυσιολογικό" κόσμο, όταν σέβονται την μοναδικότητα και τις ανάγκες τους, τότε οι δυσκολίες γίνονται ολοένα και λιγότερες και τα παιδιά με την ταμπέλα ανθίζουν και κάνουν πραγματικά εντυπωσιακά πράγματα.
Μήπως ήρθε λοιπόν η ώρα να πετάξουμε τις ταμπέλες, να θαυμάσουμε τη διαφορετικότητά τους και, υποστηρικτικά,να τολμήσουμε να μάθουμε από αυτά.
Και προσποιούνται ότι δεν συμβαίνει τίποτα, όταν προσπαθούν να καλέσουν άλλα παιδιά στο σπίτι και οι γονείς τους βρίσκουν ένα σωρό δικαιολογίες για να το αποφύγουν.
Οι γονείς αυτοί αφήνουν τις δουλειές τους για να πάνε το "προβληματικό" παιδί τους στα ραντεβού για λογοθεραπεία, εργοθεραπεία και κάθε άλλη θεραπεία, για να συναντηθούν με τους δασκάλους όταν προκύψει θέμα στο σχολείο, για να εξηγήσουν τη συμπεριφορά του στους άλλους. Και χωρίς να έχουν κάποια εξειδίκευση ή προηγούμενη γνώση, γίνονται ειδικοί στο τι δουλεύει και τι όχι για το παιδί τους.
Και κάθε φορά που το αφήνουν μόνο του σε δραστηριότητες, παιδικά πάρτι, φιλικά σπίτια, είναι συνεχώς πάνω από το τηλέφωνο και περιμένουν να χτυπήσει και να τους ζητηθεί να πάνε να το πάρουν πιο νωρίς, γιατί κάτι συνέβη.
Και παρόλο που κάνουν τόσα πολλά, απογοητεύονται με κάθε ξέσπασμα του παιδιού. Και το συγκρίνουν με τα άλλα, και αναρωτιούνται τι δεν κάνουν καλά, τι κάνουν οι άλλοι γονείς που δεν κάνουν αυτοί.
Γιατί τα παιδιά με την ταμπέλα δεν διαφέρουν εξωτερικά από τα άλλα, τα "φυσιολογικά" και δεν είναι πάντα εύκολο για τους δασκάλους, τους άλλους γονείς, ακόμα και για την ίδια τους την οικογένεια, να αναγνωρίσουν, να δεχτούν και να σεβαστούν τις δυσκολίες τους.
Από την άλλη όμως, ποιος είναι ο ορισμός του "φυσιολογικού"; Μήπως το να είναι κανείς σαν όλους τους άλλους; Και υπάρχει μόνο ένας τρόπος να είναι κανείς "φυσιολογικός"; Αν σκεφτούμε ότι τα παιδιά με την ταμπέλα αποτελούν το 15-20% του μαθητικού πληθυσμού, οι αριστερόχειρες το 7-10% του γενικού πληθυσμού, οι γαλανομάτες το 17% και οι ξανθοί μόλις το 1,8%, μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε το τι θεωρούμε "φυσιολογικό";
Τα παιδιά με την ταμπέλα δεν είναι ούτε ελαττωματικά, ούτε άρρωστα. Είναι απλά διαφορετικά. Έχουν έναν διαφορετικό τρόπο να αντιλαμβάνονται τις πληροφορίες, να σκέφτονται και να αντιδρούν. Κάποιοι επιστήμονες μάλιστα λένε, ότι είναι πιο εξελιγμένα σε πολλούς τομείς της ζωής και της ύπαρξης.
Σίγουρα πάντως όταν νοιώθουν αποδεκτά γι' αυτό που είναι, όταν οι υπόλοιποι δεν τα κρίνουν και δεν προσπαθούν να τα αλλάξουν για να τα προσαρμόσουν στον "φυσιολογικό" κόσμο, όταν σέβονται την μοναδικότητα και τις ανάγκες τους, τότε οι δυσκολίες γίνονται ολοένα και λιγότερες και τα παιδιά με την ταμπέλα ανθίζουν και κάνουν πραγματικά εντυπωσιακά πράγματα.
Μήπως ήρθε λοιπόν η ώρα να πετάξουμε τις ταμπέλες, να θαυμάσουμε τη διαφορετικότητά τους και, υποστηρικτικά,να τολμήσουμε να μάθουμε από αυτά.
Καταπληκτικό άρθρο! Συμφωνώ με όσα γράφεις, είμαι κι εγώ εν ενεργεία νηπιαγωγός. Τα παιδιά θέλουν τη σωστή υποστήριξη και έπειτα απλά ανθίζουν. Το κακό είναι πως κι εμείς θα έπρεπε να γνωρίζουμε περισσότερα πράγματα σχετικά με τα παιδιά αυτά, γιατί πολύ συχνά δεν υπάρχει παράλληλη στήριξη ή αργεί να έρθει. Εφόσον τα παιδιά με δυσκολίες παρακολουθούν το σχολείο, θα έπρεπε το κράτος να μας καταρτίζει άριστα για να μπορούμε να τα βοηθήσουμε. Αυτό δυστυχώς δε συμβαίνει και η κάθε δασκάλα (με καλή διάθεση) ψάχνει μόνη της πως μπορεί να υποστηρίξει κάθε παιδί που δυσκολεύεται. Καλώς σε βρήκα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ, Τριανταφυλλένια. Πάνω απ´ολα χρειάζονται αγάπη και να αφουγκραζόμαστε αυτό που θέλουν να επικοινωνήσουν με τη συμπεριφορά τους. Να είμαστε ανοιχτοί ως εκπαιδευτικοί και να μη φοβόμαστε να δοκιμάζουμε καινούργιες μεθόδους αν βλέπουμε ότι αυτές που έχουμε δεν δουλεύουν. Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και αν το κράτος βοηθήσει, ακόμα καλύτερα! Καλώς ήρθες!
ΔιαγραφήΑπόλυτα ρεαλιστικό το άρθρο σας! Πράγματι έτσι είναι η κατάσταση. Εμείς που έχουμε αυτονομαστει "φυσιολογικοί" ενοχλουμαστε από τους μη φυσιολογικούς και μάλιστα από παιδιά που το μόνο που προσπαθούν είναι να εκφράσουν τις ανάγκες τους, το καθένα με τον τρόπο του! Στην Ελλάδα θέλουμε πολλή δουλειά σε αυτό το κομμάτι.....
ΑπάντησηΔιαγραφή
ΔιαγραφήΕυχαριστώ για το ωραίο σχόλιο! Όμως, πιστεύω ότι το φαινόμενο αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά διεθνές. Έχοντας ζήσει και στο εξωτερικό (και μάλιστα σε χώρα που θεωρείται προηγμένη και όπου οι 'ειδικοί' συνταγογραφούν με ευκολία φάρμακα για να κρατούν τα παιδιά ήρεμα στο σχολείο), έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι ο τρόπος σκέψης όλων όσων ασχολούνται με το θέμα. Να βρούμε το θάρρος να αναγνωρίσουμε, να αμφισβητήσουμε τις μεθόδους διαπαιδαγώγησης και εκπαίδευσης που θεωρούσαμε σωστές. Στην Ελλάδα έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους σε σχολεία και όχι μόνο, που προβληματίζονται και ασχολούνται με μεράκι, φιλότιμο, γνώσεις, καλή διάθεση, και πάνω απ'όλα, πολλή αγάπη με τα παιδιά.
Μια συμπυκνωμένη περιγραφή ενός βαθειά κοινωνικού και πολιτισμικού(και όχι ιατρικού)ζητήματος.Συμπυκνωμενη σαν γροθιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε κάποιες κοινωνίες Ινδιάνων κυρίως,αλλα και γηγενών Αφρικανών,η κοινότητα μετέχει ακόμη και στο ψυχωσικό παραλήρημα κάποιου μέλους.εκδραματίζοντας με ρυθμό ή και κινητικά το περιεχόμενό του,καθιστώντας τον(κατα τα δυτικά πρότυπα παράφρονα),έναν άνθρωπο που έχει να πει ΚΑΤΙ σε ΚΑΠΟΙΟΥΣ.Κάποιον που,ούτως ή άλλως ανήκει στην ομάδα.Και είναι η μάνα που ακούει,που αποδέχεται,που είναι πρόθυμη να νοηματοδοτήσει την απόκλιση.
Στην πολιτισμένη φύση συνταγογραφούμε.
Καλημέρα Χριστίνα,συγχαρητήρια για την εξαιρετική ανάρτηση.
Τι να πω τώρα εγώ γί’αυτο το σχόλιο;! Τα λέει όλα! Μόνο ευχαριστώ!
Διαγραφή