Σχολείο και πάλι...

Μπήκε ο Σεπτέμβρης!

Αχ! Τελείωσε ένα υπέροχο, νωχελικό καλοκαίρι όπου ξυπνούσαμε όποτε θέλαμε, βλέπαμε τηλεόραση και παίζαμε ηλεκτρονικά χωρίς όριο, πηγαίναμε ατελείωτες βόλτες έξω, κολύμπούσαμε και κάναμε ποδήλατο.

Θα περάσουμε σε λίγες μέρες στο κοιμήσου νωρίς, ντύσου, πλύσου και στολίσου να πας σχολείο, πού είναι τα παπούτσια σου, άντε ακόμα κλπ κλπ!!!

Δύσκολη η προσαρμογή (για όλους)

Η μετάβαση από την ανεμελιά και τον αυθορμητισμό στο καινούργιο δομημένο πρόγραμμα δεν είναι εύκολη για κανέναν από μας. Ούτε για τους γονείς που θα τρέχουν πανικόβλητοι για να τα προλάβουν όλα, ούτε για τους εκπαιδευτικούς που θα προσπαθούν να οργανώσουν τα μαθήματά τους με τον καλύτερο τρόπο και φυσικά ούτε για τα παιδάκια μας που σίγουρα ζορίζονται άλλα λίγο, άλλα περισσότερο στο σχολείο.

Το παιδί στο σχολείο

Το παιδί πρέπει να πάει ενάντια στη φύση του που το θέλει να παίζει και να χοροπηδάει. Πρέπει να καθίσει ήσυχο, να μη μιλάει όποτε θέλει, να προσέχει στο μάθημα για αρκετή ώρα, να τελειώσει την άσκηση σε συγκεκριμένη ώρα και να κάνει αυτό που του λένε. Δεν επιτρέπεται να βγάλει το φαγητό του και να φάει ή να φύγει όποτε θέλει, πρέπει να ελέγχει τον αυθορμητισμό του. 

Πρέπει να μάθει να τα βγάζει πέρα μόνο του στο κοινωνικό περιβάλλον του σχολείου. Κάποιες φορές μπορεί να το πειράξουν, να το υποβιβάσουν, να το μαλώσουν μπροστά στους συμμαθητές του, να μη παίξουν μαζί του. Πρέπει να ελέγχει το θυμό του, να μη χτυπήσει τους άλλους, ούτε να κλάψει.

Να προσαρμοστεί σε καινούργιους δασκάλους και φυσικά να μάθει να περνάει ώρες μακριά από τους γονείς του.

Επιστροφή στο σπίτι

Έρχεται λοιπόν στο σπίτι και καταρρέει! Το ρωτάς πώς πέρασε τη μέρα του, περιμένοντας κι εσύ με αγωνία ν΄ακούσεις και δε σου λέει τίποτα ή σου πετάει ένα ξερό "καλά!" Αν επιμείνεις μπορεί και να σου βάλει τις φωνές!

Το παιδάκι έχοντας περάσει τόσες ώρες στο σχολείο προσπαθώντας να δείχνει αυτοέλεγχο, ακόμα κι αν έχει περάσει καλά, έρχεται σπίτι, στο χώρο του όπου αισθάνεται ασφαλής και... καταρρέει!
Ίσως να σου κάνει μούτρα, να νευριάσει εύκολα, να μη θέλει να διαβάσει ή να πάει αγγλικά, να τσακωθεί με τ' αδέλφια του, να γκρινιάξει...

Τελικά όμως, όσο κι αν αυτό μας σπάει τα νεύρα, δεν είναι καθόλου κακό. Για σκέψου, όπως και να το κάνουμε, μαζί μας νοιώθουν άνετα, μας εμπιστεύονται και είναι ο εαυτός τους. Αισθάνονται ότι τα δεχόμαστε όπως είναι χωρίς να τα κρίνουμε. 

Τι μπορείς να κάνεις;

• Καταρχήν, οπλίσου με υπομονή, προσπάθησε να δείξεις ψυχραιμία και να το καταλάβεις.
• Υποδέξου το με ένα μεγάλο χαμόγελο και μια ακόμα μεγαλύτερη αγκαλιά. Πες του πόσο σου έλειψε και πόσο χαίρεσαι που το βλέπεις. 
• Άφησέ το να φάει με την ησυχία του και να ξεκουραστεί λίγο.  
• Όταν χαλαρώσει ρώτα το πώς πέρασε τη μέρα του ή άφησέ το να διαλέξει εκείνο την ώρα που θα θελήσει να σου μιλήσει. 
• Τώρα που είναι ήρεμο, μπορεί να ξεκινήσει να κάνει σιγά-σιγά τα μαθήματά του.

Τι άλλο μπορεί να βοηθήσει;

• Προσπάθησε να δίνεις το καλό παράδειγμα. Αν εσύ έχεις τα νεύρα σου γυρνώντας από τη δουλειά, το παιδί πολύ πιθανό να κάνει το ίδιο μετά το σχολείο. 
• Καλό είναι να υπάρχει ένα καθημερινό πρόγραμμα που να ξέρουν και να ακολουθούν όλοι στο σπίτι. Ίσως κάποιος πίνακας με εικόνες του τι κάνουμε το πρωί (δόντια, ντύσιμο, πρωινό κλπ) όπου κάθε φορά που κάνουμε κάτι το τσεκάρουμε στην αντίστοιχη θέση. Το ίδιο μπορεί και μετά το σχολείο.
• Διάλεξε μαζί με το παιδί εξωσχολικές δραστηριότητες που του αρέσουν πραγματικά και απολαμβάνει, προσέχοντας να αφήνεις πάντα ελεύθερο χρόνο στο πρόγραμμά του. 

• Περιόρισε το χρόνο που περνάει μπροστά στην τηλεόραση, το τάμπλετ και τις άλλες οθόνες. Όσο περισσότερο κάθεται μπροστά τους, τόσο πιο πολύ άγχος το πιάνει. 
• Άφησε κι εσύ το κινητό σου κατά μέρος και πέρνα ποιοτικό χρόνο με το παιδάκι σου. Άκουσέ το χωρίς να το κρίνεις ή να προσφέρεις έτοιμες λύσεις. Έτσι θα δυναμώσει συναισθηματικά και θα αισθάνεται πιο δυνατό και στο σχολείο.

Αν έχουμε όλα αυτά υπόψη μας, θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε τα παιδάκια μας να περάσουν μια όμορφη, χαρούμενη και θετική χρονιά στο σχολείο αλλά και στο σπίτι.

Αυτά και καλή τύχη!