Δεν ακούει αυτό το παιδί!

Έλα εδώ βρε παλιόπαιδο!!!! 

Γιατί με κουράζεις;

Γιατί δεν ακούς;;; Θα με σκάσεις εσύ!
Αχ! Αυτό το παιδί δεν κάνει ποτέ αυτό που λέω!
...και το καταπληκτικό: Θα το πω στον πατέρα σου και θα δεις τι θα πάθεις!!!

Όλοι μας έχουμε ακούσει ή ακόμα και πει πάνω στα νεύρα μας αυτές τις φράσεις ή και κάποιες παρόμοιες... Και αν δεν τις έχουμε πει, τις έχουμε σκεφτεί και σίγουρα έχουμε αισθανθεί το θυμό, την απελπισία, την κούραση που τις συνοδεύουν. Την αίσθηση ότι κάτι δεν κάνουμε καλά, κάτι μας ξεφεύγει. Βλέπουμε τα άλλα τα παιδιά, τα ήσυχα, και λέμε γιατί αυτά και όχι το δικό μας. Κρίνουμε πολύ βιαστικά και πολύ αυστηρά τον εαυτό μας και τα παιδιά μας.




Ζούμε σ' ένα κόσμο που κινείται με τρελές ταχύτητες κι εμείς τρέχουμε πίσω του. Στη δουλειά τηλέφωνα που χτυπούν, emails που πρέπει να απαντηθούν και άλλα πολλά που πρέπει να γίνουν. Στο σπίτι μαγείρεμα, πλύσιμο, σιδέρωμα και η λίστα συνεχίζεται... Οικογενειακές υποχρεώσεις, αγγλικά, πιάνο, καράτε, ρυθμική και τα λοιπά!

Πού είμαστε εμείς, πού είναι τα παιδιά μας και πού τελικά συναντιόμαστε;;; Είμαστε παρόντες στη ζωή μας και στη ζωή τους; Τους δίνουμε την προσοχή και τη φροντίδα που χρειάζονται; Δίνουμε στον εαυτό μας την προσοχή και τη φροντίδα που χρειάζεται;

Μήπως πρέπει να κόψουμε ταχύτητα και να παρατηρήσουμε λίγο τι γίνεται γύρω μας και μέσα μας;;; Λέω εγώ τώρα...

Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Με τα εξής απλά και δοκιμασμένα (από εμένα!!!) βηματάκια:

1. Παρατηρώ χωρίς να κρίνω.

Δηλαδή όταν το παιδάκι μου αρχίζει να παρεκτρέπεται κι εμένα αρχίζουν να μου ανάβουν τα λαμπάκια, προσπαθώ να μείνω ήρεμη και απλά να δω τι γίνεται χωρίς να αξιολογήσω ή να κρίνω. Προσπαθώ να είμαι ειλικρινής και να μην το πάρω προσωπικά. Απλά παρατηρώ:

• Τι έγινε;

• Τι το προκάλεσε; Μήπως το παιδάκι ήταν όλη μέρα στο σχολείο, μήπως πεινάει, μήπως ήθελε να μου μιλήσει κι εγώ ήμουν απασχολημένη με κάτι άλλο και το αγνόησα;

2. Δίνω σημασία στα συναισθήματα και τις ανάγκες.

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε κάποιες βασικές ανάγκες. Από το φαγητό και το νερό, τον ύπνο, τη στέγη, την ασφάλεια, μέχρι την αποδοχή, την προσοχή, τη στοργή, την εκτίμηση και άλλες πολλές. 

Τα συναισθήματά μας πηγάζουν από το κατά πόσο ικανοποιούνται οι ανάγκες μας. Αν ικανοποιούνται, τότε αισθανόμαστε χαλαροί, χαρούμενοι, ξεκούραστοι. Αν όχι είμαστε μουρτζούφληδες και κακόκεφοι και μας φταίνε τα πάντα!

Το κλειδί λοιπόν εδώ είναι να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τα συναισθήματά μας και να το διδάξουμε και στα παιδιά μας. Ωραία μας τα λες, αλλά πώς γίνεται αυτό θα μου πείτε...

Κάπως έτσι:

Κάθομαι ή σκύβω ώστε να κοιτάζω το παιδάκι στα μάτια και απλά το ρωτάω τι συμβαίνει. Του στυλ:

Μήπως αισθάνεσαι ..............(συμπληρώστε εσείς συναίσθημα) επειδή θέλεις ..................... (συμπληρώστε ανάγκη); Σωστά τα λέω;

Έτσι θα μάθει σιγά-σιγά να αναγνωρίζει τα συναισθήματά του και να εκφράζει τις ανάγκες του αντί να γκρινιάζει χωρίς φαινομενικό λόγο, να κλαίει, να ουρλιάζει και να χτυπιέται κάτω.


Καλό θα ήταν να ξεκινήσουμε να το κάνουμε κι εμείς οι μεγάλοι. Να σταματάμε κάποιες στιγμές κατά τη διάρκεια τις ημέρας για να τσεκάρουμε πώς είμαστε και πώς αισθανόμαστε πραγματικά. 

3. Ακούω χωρίς να προσφέρω λύσεις.

Αυτό είναι ίσως και το πιο δύσκολο. Γιατί έχουμε μάθει να προσφέρουμε εύκολες και γρήγορες λύσεις για να τελειώνουμε και να πάμε παρακάτω. 

Ακούω λοιπόν και αναγνωρίζω όλα τα συναισθήματα χωρίς να κρίνω. Συχνά ξεχνάμε ότι και τα παιδιά είναι άνθρωποι με περίπλοκα συναισθήματα όπως κι εμείς. Όταν τα ακούμε πραγματικά, με αγάπη και αισθάνονται ότι τα καταλαβαίνουμε, η σχέση μας γίνεται όλο και καλύτερη.

4. Βρίσκουμε μαζί την καλύτερη λύση για όλους.

Συζητώ με το παιδί και προσέχω να μην προσφέρω εγώ τη λύση έτοιμη. Έτσι νοιώθει ότι η γνώμη του μετράει και έχει βαρύτητα. 

Όλα αυτά βέβαια δεν είναι εύκολα, ούτε γίνονται αμέσως. Όμως πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο να τα δοκιμάσουμε, αν ο σκοπός μας είναι να μεγαλώσουμε ανεξάρτητους ενήλικες και όχι να έχουμε παιδάκια που απλά συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις μας.